-2.در خیابان و معابر

1-2-1.عرفیات طلبگی

برای اینکه مردم به دین و روحانیت علاقه مند شود و طرد نشوند باید عرفیات رعایت شود.حالا چند نمونه از عرفیات بیان می شود:

1-   دقت در معاشرت با مردم – روحانی نباید با کسی که به دین و دستورات دین اهمیت نمی دهد معاشرت کند(مگر این که قصد راهنمایی او را داشته باشد)یا چنین افرادی در منزل او رفت و آمد کنند.روحانی اگر در کوچه و خیابان،حتی یکی از محرم هایش را دید اگر حجاب کامل هم داشت با او صحبت نکند یا اگر صحبت می کند او را نگاه نکند و گوش خود را نزدیک او بیاورد و به صحبت هایش گوش کند چرا که مردم نمی دانند این زن،محرم اوست.

2-       خرید اجناس – در خرید کردن برای منزل دقت کند که مورد سوء تفاهم از سوی مردم واقع نشود.یا مثلاً یک فرد روحانی حتی المقدور سعی کند که کمتر با همسرش در خیابان راه بیفتد و به خرید برود،زیرا این عمل می تواند در اذهان مردم،نسبت به مقام روحانیت اثر بدی داشته باشد.

3-   هر مکانی نرود – روحانی هر جا نباید برود،هر جایی نباید بنشیند مثلاً کنار خیابان،روی جدول ننشیند،یا در مکان های عمومی و پر رفت و آمد یا جایی که همه روی زمین نشسته اند.آقا بالای صندلی ننشیند و اگر مجبور بود بنشیند در نشستن هم مراعات کند مثلاً یک پا را روی پای دیگر نیندازد.این گونه امور،حرام نیست ولی بعضی از مردم این اعمال را از روحانیون توقع ندارند.

4-   وضع ظاهری – روحانی باید از نظر لباس پوشیدن،لباسی ساده و تمیز و در عین حال منظم و مرتب داشته باشد،یک فرد روحانی نباید عمّامه را کج و یا دکمه قبا را باز و نعلین را روی زمین بکشد،یا اینکه عبا و قبا آن قدر بلند نباشد که روی زمین کشیده شود یا اینکه خیلی کوتاه نباشد که جلب توجه کند.وسعی کند معطر باشد و خدای نکرده لباس هایش چرکین و بوی عرق ندهد.

5-   دقت در خرج – روحانی نباید مهمانی های مفصل راه بیندازد،یا مثلاً در تالارها مراسم عقد و یا مراسم دیگر بگیرد و سورها و خرج های بی مورد کند.

6-   وضعیت سر و صورت – موی طلبه یا روحانی نباید خیلی بلند باشد البته این هم خوب نیست که یک یک طلبه ی ساده،یا یک بچه طلبه،محاسنش را خیلی بلند کند،و عمامه ی بزرگ بگذارد یا اینکه عمامه را طرف چپ یا راست یا عقب یا جلوی سر بگذارد و قسمت های دیگر خالی باشد.در طلبگی و آخوندی،رعایت عرفیات طلبگی را بکن و کاری که مراجع و علما و فقهاء نمی کنند توهم نکن.

7-   ساده زیستی – مهم ترین مطلب عرفی،ساده زیستی است.انگشتر زیاد،دستش نکند گران قیمتش را هم همین طور.تسبیح رنگی یا گرانقیمت هم در دست نگیرد.خودکار و خودنویس خارجی و نعلین گران قیمت که برای طلبه و روحانی سزوار نیست،استفاده نکند.روحانی حتی المقدور باید زندگی و خانه ای ساده داشته باشد.نظر به چهره ی عالم عبادت است اما نه عالمی که خانه آن چنانی دارد که نگاه کردن به خانه و وسائل خانه اش حسرت بر دل آدمی می گذارد،و داخل خانه را با تزئینات کامل گچ بری کرده و آنتن ماهواره را هم روی پشت بام علم کرده و با ماشین گران قیمت رفت و آمد می کند.غرض این که هر چه ساده تر باشی بیشتر در دل مردم اثر می گذاری.قیافه ی ظاهری روحانی هم باید ساده باشد،نه اینکه ساعت مچی ببندد،عبای گران قیمت و کفش برّاق آن چنانی بپوشد،عینک طلائی یا

8-   گران قیمت بزند،یا کیف سامسونت در دست بگیرد،یا تلفن همراه داشته باشد و امثال این ها.عالمی که پشت فرمان ماشین آن چنانی و تلفن همراه به دست و زلف گذاشته و ساعت مچی بسته و شلوار اتو کرده و زیر شانه ی قبا،لائی گذاشته و کیف به دست گرفته و سیگار به لب گذاشته،نظر به چنین شخصی عبادت نیست.امام زمان(عج) از این زندگی ها و قیافه ها راضی نیست.اینها کسانی هستند که با وضع بسیار مرفه و زندگی تجملاتی و با قیافه ی آن چنانی خودشان،مردم را از دین دور می کنند.زیرا رفتار و گفتار آن ها با اصول و اخلاق و عرفیات اسلام منطبق نیست.اصلاً نباید به چنین عالمی نگاه کنی باید به روی علماء و بزرگان را نگاه کنی،مراجع تقلید،علمای ربانی و معلمین اخلاق.این ها بعضی از عرفیات است که باید رعایت شود بقیه را هم،روحانی و طلبه باید با این ها قیاس کنی و ممکن است یک کار درجه عرف باشد و همان کار در جای دیگر خلاف عرف باشد.در صورت عدم رعایت عرفیات،پیشنماز نشو.چرا که رعایت نکردن عرفیات،به فتوای بعضی از مراجع تقلید به عدالت ضرر می زند و پشت سر تو نمی شود نماز خواند.(برخوردار،فرید،1387،صص172-166).

1-3.در خانه

زندگی اجتماعی پر از هیاهو و دغدغه است؛اگر داخل خانه مثل محیط بیرون باشد و محیط آرامش بخشی نباشد،تنش ها و مشکلات روحی شدیدی ایجاد می شود؛فرصت برای رشد و تعالی در زمینه های مختلف فراهم نمی شود.در ایجاد آرامش،کارها ی کوچک خیلی مؤثر است؛وقتی نظم و مقرّرات در خانواده حاکم باشد و همه چیز، حساب و کتاب داشته باشد،زندگی آرامش بخش خواهد بود.شما باید برنامه ی اقتصادی و برنامه ی تحصیلی داشته باشید؛و هم چنین در مورد روابط اجتماعی،این که چطور با خانواده ها رابطه داشته باشیم و چه مقدار باشد؟وقتی برای

کاری برنامه ریزی می کنیم،در موردش مطالعه و بررسی می کنیم،در نتیجه درصد خطا پایین می آید و امکان موفقیت خیلی بیشتر می شود.(شریفی،صص8-7).راجع به روابط روحانی و طلبه در خانه،در بخش روابط،مطالبی بیان شده است. 

1-3-1.احترام به پدر و مادر

آی? الله مجتهدی فرمودند:«در خانه ی شخصی،مهمان بودیم.پسر بزرگ خانه،با ظاهری نامناسب جلوی پدر و مادر می آمد و می رفت و در هنگام سخن گفتن رعایت احترام آنها را نمی کرد.مبادا خدای نکرده طلاب علوم دینیّه این طور باشند.حرمت آن ها را نگه دارند.حتی سعی کنند در مقابل آن ها مؤدب بنشینند.جلوی آنها پایشان را دراز نکنند،صدایشان را بلندتر از صدای آن ها قرار ندهند،جلوتر از آنها در راه رفتن حرکت نکنند،سعی کنند با آن ها دوست باشند و با این وسیله دل آن ها را به دست آورند به نحوی که با آنها مأنوس باشند.(وافی،1388،ص528).

1-3-2.در خانه و خانواده

همه ی افراد مخصوصاً اهل علم،باید به مسأله ی خانه و خانواده توجه ویژه داشته باشند و در هر امری،آداب اسلامی را رعایت کنند،باید اعتدال را رعایت کنند.اگر اصول زیر رعایت شود،خوشبختی می آفریند؛اصل اول،رعایت اعتدال و عدم سخت گیری است.اصل دوم،ابراز محبت و اظهار علاقه است.زبان خوب داشتن،با ادب حرف زدن،با محبت صحبت کردن و مهربان بودن سبب شیرینی و قوام زندگی است.در مقابل،به کارگیری کلمات توهین آمیز، جسارت و هتک احترام نسبت به همسر و بچه ها،موجب تلخ کامی و سستی بنیان زندگی است و جداً باید از آن پرهیز